Laika in de Dobermann Vriend het clubblad van de rasvereniging DVIN op de pagina onze ouder wordende Dobervrienden.

We hadden 8 jaar geleden Laika en haar moeder Kelly op verzoek van een asiel in België opgehaald. Ze zaten niet in het asiel bleek bij aankomst maar nog bij de broodfokker waar het asiel ze ging halen en aan ons overdroegen. Dit hadden we niet voorzien want ons kon niet worden verteld hoe de Dobermann’s waren. Ze zagen er slecht uit en stonken uren in de wind, met uitgezakte buiken hingen de tepels bijna op de grond en ze waren hartstikke vies en stonken uren in de wind en ze waren ook heel erg bang.

Laika is een jaar of 2 in de opvang bij Jacqueline en Albert gebleven en was zo bang dat ze dagen in een hoekje heeft gelegen voor ze een beetje toenadering zocht. Wanneer je een andere lamp op hing durfde ze weer een tijdje de kamer niet in. Maar toen ze eenmaal een beetje gewend was was het ijs wel gebroken.

Op een gegeven moment gaf Karin Verbeek aan Laika wel te willen. Karin kennen we goed en kwam wel eens langs. Laika heeft het nu erg goed, ze is niet meer bang maar eerder brutaal en wordt lekker verwend.

Kelly was bij Jane Hambrook gebleven en had het daar na enige tijd ook erg naar haar zin maar was wel erg baasgericht. Wanneer ik langs kwam om op te passen omdat Jane moest werken dan wilde Kelly niets van mij weten en gromde zelfs naar mij. Ik ging dan  in haar buurt op de grond zitten en na een halfuurtje kwam ze dan toch dichterbij en kon ik haar aanhalen. Kelly is inmiddels van ouderdom gestorven.

Een verhaal in de Dobermann Vriend gaf mij aanleiding om ook eens iets over de achtergrond van bovengenoemde Dobermanns te vertellen en wat wij zoal mee maken.

Albert Bruin.