28-08-2017 | 11-03-2022

Lieve Albert en Nicole,

Helaas is dit een mailtje met een naar bericht. In 2018 hebben wij via jullie Max overgenomen van een ander baasje, hij was toen 7 maandjes oud en kwam in het mooie Emmen te wonen. We hebben veel getraind met hem en speelgoed en snoepjes waren altijd in overvloed aanwezig, Entei kwam nooit iets te kort! 

Een leuke, sociale en speelse hond en echt een gezinslid.

Helaas, vorig jaar werd Entei ineens slechter…

Hij vertoonde in eerste instantie wat afwijkend gedrag. We hebben hem laten onderzoeken en zijn hormoonspiegel bleek niet helemaal okay. Een castratie zou dat moeten oplossen.

Helaas bleek dat niet te hebben geholpen en Entei ging bergafwaarts. Zo kon hij ineens, tijdens het uitlaten, bevriezen en dan kreeg je hem met geen mogelijkheid meer in beweging.

Wanneer hij daar weer uitkwam, dan snapte hij niet wat er was voorgevallen. Hij werd dan onzeker en een beetje angstig.

Die aanvallen werden frequenter. Wij hebben een echo laten maken en allerlei onderzoeken laten doen (bloed, ontlasting, etc.), maar daar kwam nooit een diagnose uit.

Entei werd slechter: niet alleen dat bevriezen, maar hij zag ook dingen die er niet waren. Zo kon hij blaffen, met zijn haren overeind, tegen helemaal niets. Als een van ons dan ging kijken waar hij naar stond te blaffen, dan snapte hij er niets van: we liepen blijkbaar door zijn waanbeeld. Hij had dan wel door dat er iets niet in de haak was. Dan gingen zijn oren hangen en werd hij hulpeloos.

Uiteindelijk weer naar de dierenarts. Daar bevroor Entei ook. De dierenarts wist niet wat hij zag: dit was niet de Entei die hij kende.

Een onderzoek aan de ogen d.m.v. een zaklamp was niet goed: i.p.v. dat de pupillen kleiner werden, pulseerden ze. Heel snel van klein naar groot en weer terug.

Het moest iets neurologisch zijn.

We zijn naar een neurologisch specialist in Wageningen gegaan, maar ook die kon zo geen diagnose stellen en verwees ons door naar Utrecht voor een MRI scan.

Die scan was anderhalve week geleden en ook daar geen harde diagnose. Het is geen a-typische epilepsie, zoveel is inmiddels duidelijk.

Het is vermoedelijk ofwel dementie, danwel Alzheimer. Het bleek iets op celstructuur niveau te zijn wat heel progressief escaleerde.

Dat is onomkeerbaar…

Zo viel hij zijn beste vriendinnetje (een leuke bulldog teef) uit het niets aan. Ook probeerde hij fietsers en zelfs een kinderwagen aan te vliegen.

Na zo’n periode is hij helemaal de kluts kwijt. Van dat lieve zieltje zonder zorg is op zo’n moment niets meer over. Dan ligt er een verward, hulpeloos hondje.

Gelukkig heeft hij nog wel goede momenten, maar voor Entei is het dit zwaar. Voor ons is dat natuurlijk niet minder zwaar en wij hebben, in overleg met de dierenarts, besloten dat het meest humane dat wij kunnen doen voor onze Entei, euthanasie is.

Donderdagmiddag zijn we voor de laatste keer wezen wandelen in de bossen van Oosterhesselen.

Op vrijdagochtend om 11 uur is Entei ingeslapen. 

Wij hebben kosten nog moeite bespaard, maar het mocht helaas niet baten.

We hebben een fijne hond aan hem gehad en zullen hem enorm gaan missen.

We willen de SDRN dan ook bedanken voor de leuke en lieve hond die wij de afgelopen 4 jaar hebben mogen hebben en zullen met veel plezier aan hem terugdenken.

Lieve groet,

Familie Veldwijk